Przedweekendowe co nieco.

Wczoraj nie miałam siły tu nic nabazgrać. Wróciłam z pracy w fatalnym stanie, rozwalona zupełnie od środka i na zewnątrz. Sytuacja była na tyle nieprzyjemna, że naprawdę chciałam już ze wszystkiego zrezygnować. "Mam to dupie"- myślałam sobie i było mi wszystko jedno czy firma mnie zwolni czy nie. Bo jak nie, to miałam wszelkie predyspozycje do tego, żeby zwolnić się sama. Czułam, że muszę coś zrobić ale nie wiedziałam co. Postanowiłam rzucić się z motyką na słońce i na poważnie porozmawiać sobie z tą koleżanką. Nie powiem...bałam się tej rozmowy, bo nie wiedziałam jak ona się skończy. Rozmowa trwała ponad pół godziny. Wywaliłam kawę na ławę i na spokojnie powiedziałam o co mi chodzi, jak się czuję i jeśli tak dalej pójdzie to niestety, ale ta sytuacja jest dla mnie nie do wytrzymania i z pewnością coś będę musiała zrobić. Jakież było moje zaskoczenie kiedy koleżanka powiedziała, że rozumie to i miałam pełne prawo się tak czuć. Powiedziałyśmy sobie to i owo, wszystko obyło się na spokojnie i bez nerwów co mnie naprawdę cieszy, bo nie lubię się ani przekrzykiwać ani awanturować. Preferuję spokojną rozmowę, bo powiedzieć sobie można wszystko ale kulturalnie i bez nerwów. I w takiej atmosferze zakończyłyśmy rozmowę. Dzisiejszy dzień przebiegł już całkiem inaczej. Było wesoło, luzacko i w ogóle...fajnie. Robota też szła mi lepiej. Jeszcze z miesiąc temu widząc to czym miałam się zajmować, miałam przerażenie w oczach. Ale po dzisiejszym dniu stwierdziłam, że to wcale takie straszne nie jest. Owszem, jeszcze długa droga do biegłej wprawy przede mną, ale po dzisiejszym dniu wszelkie znaki na ziemi i niebie wskazują, że i tak jestem dużo do przodu niż byłam na początku. Cieszę się z tego bardzo, bo też bardzo mi zależy, żeby zacząć jak najszybciej być biegłą w tym co robię. I tak postanowiłam zakończyć ten tydzień butelką dobrego wina. Mam powody do zadowolenia i mam nadzieję, że będą trwały długo.